Démence

La démence (du Latin demens) est une réduction acquise des capacités cognitives suffisamment importante pour retentir sur la vie du sujet et entraîner une perte d'autonomie. Les zones particulièrement atteintes peuvent être la mémoire, l'attention, et le langage. Dans les dernières étapes de la démence, les personnes atteintes peuvent être désorientées en temps (ignorant le jour, la semaine, le mois ou l'année), en lieu (ignorant où ils se trouvent) ou en personne (ignorant qui ils sont).
Les personnes atteintes peuvent aussi présenter des signes de psychose et de délire.

Syndrome dépressif

Une dépression chez la personne âgée peut mimer un syndrome démentiel (on parle alors de "pseudo-démence du sujet âgé"), ou l'accompagner.
Le taux de suicide est au Danemark trois à dix fois plus élevé chez les personnes âgées atteintes de démence, après que cette maladie ait été diagnostiquée chez elles, probablement parce qu'elles connaissent l'évolution de la maladie ; Ces sujets ne veulent pas devenir un poids pour leurs proches suite à la perte de leurs capacités cognitives. Celui qui passe à l'acte laisse généralement préalablement entendre qu'il pense qu'il serait meilleur pour ses proches qu'il soit mort, notent les chercheurs.
Même sans diagnostic médical de démence prélable, le déclin lent des fonctions cognitives (d'origine démentielle ou non) d'un patient peut entraîner une dépression authentique.

Fréquence

Près de 24 millions de personnes vivent dans le monde avec une démence et, d'ici 2020, la prévalence de la démence est estimée à 42,3 millions, puis à 81,1 millions en 2040. La plupart se trouvent dans les pays développés. Par ailleurs, 60-70% des personnes atteintes de démences souffriraient de la maladie d'Alzheimer.
Les troubles cognitifs modérées atteindraient un peu moins du quart des personnes âgées de plus de 70 ans aux États-Unis. L'évolution vers un tableau démentiel concernerait 10 % de ces personnes par an.

Différents types de démence

70% des démences sont des démences dégénératives, 25% des démences non dégénératives. Le reste sont des démences mixtes.

Démence à Corps de Lewy

La démence à corps de Lewy est une affection neurodégénérative qui associe syndrome parkinsonien, hallucinations visuelles et perte de l'apprentissage de toute chose. Elle est le deuxième type de démence qui touche les personnes âgées, après la maladie d'Alzheimer.
Les corps de Lewy sont des structures anormales des cellules du cerveau retrouvées sous le cortex cérébral et à l'intérieur même des neurones de celui ci. La façon dont se constituent ces corps est inconnue.
La démence dite à corps de Lewy peut débuter de la même façon que la maladie d'Alzheimer : déficit cognitif progressif, troubles de l'attention, hallucinations visuelles en association avec un syndrome extrapyramidal. (Les troubles amnésiques affectant surtout la mémoire de récupération) Toutefois, la maladie peut se déclarer pour certains patients par un syndrome parkinsonien... Diagnostic qui pourra être écarté par l'inefficacité de la L-DOPA.
La sensibilité des patients aux neuroleptiques est possible mais l'utilisation d'inhibiteurs de cholinestérase apporterait une amélioration en l'absence actuelle d'un traitement curatif.

Pepsi-Cola

Le Pepsi Cola ou Pepsi est une boisson gazeuse, née à New Bern, État de Caroline du Nord, États-Unis. Elle est commercialisée par la société PepsiCo.

Historique

1893 : Caleb D. Bradham, né en 1867, pharmacien à New Bern, en Caroline du Nord, inventa une potion à base de noix de cola contre la « dyspepsie » et les troubles de la digestion. Mélangé à l'eau de Seltz, le « Brad’s Drink » se révéla très désaltérant. Nombreux furent ceux qui venaient le déguster à la soda fountain du drugstore.
1898 : le « Brad’s Drink » devient « Pepsi-Cola ». Caleb D. Bradham dépose la marque en 1902.
1903 : Bradham a déplacé la mise en bouteilles de Pepsi-Cola de sa pharmacie dans un entrepôt loué. Cette année, Bradham a vendu 7 968 gallons (30 162 litres) de sirop. L'année suivante, les ventes de Pepsi, vendu six once la bouteille, atteignaient 19 848 gallons (75 133 litres).
1923 : Le fabricant de Pepsi fait faillite à cause des prix élevés du sucre en raison de la Première Guerre mondiale. Des capitaux ont été vendus et Roy C. Megargel racheta la marque de commerce.
1931 : Pepsi retomba en faillite. Elle fut alors rachetée par G. Guth, le président de la compagnie sucrière Loft Industries.
1936 à 1938 : Pendant la crise économique, les bénéfices de Pepsi ont doublé.
1940 : Pepsi lance la première campagne radiophonique de l'histoire, dont le célèbre slogan était : « Twice as much for a nickel », c'est-à-dire « Deux fois plus pour un nickel » (pièce de cinq cents aux États-Unis).
1964 : Pepsi lance le premier cola « light » de l'histoire : Pepsi Diet.
1965 : Pepsi est le premier produit américain à franchir le rideau de fer et à pénétrer sur le territoire soviétique.
1975 : Pepsi lance le premier défi de goût de cola et le gagne par 58,8 % des voix.
1975 : Pepsi lance la première bouteille en plastique de l'histoire.
1984 : Pepsi lance le premier partenariat avec une vedette musicale : Michael Jackson. Cette date marque le début d'une longue série d'associations avec des personnalités de la musique, du sport et du cinéma : Lionel Richie, Tina Turner, David Bowie, Magic Johnson, Shaquille O'Neal, Cindy Crawford ou, plus récemment, les Spice Girls, Christina Aguilera, Kanye West, Shakira, Britney Spears, Janet Jackson, Beyoncé, Pink, David Beckham, Thierry Henry, Eva Longoria.
1994 : Arrivée en France de Pepsi Max, le premier cola sans sucre de la marque, lancé pour concurrencer son grand rival le Diet Coke de Coca-Cola introduit, lui, en 1982.
2003 : Lancement en France de Pepsi Twist : un design révolutionnaire et un zeste de citron en plus.
2003 : Pepsi innove avec le premier cola bleu du marché : Pepsi Blue.
2006 : Une femme, Indra Nooyi, devient directeur général du groupe, qui est désormais le 2e groupe agroalimentaire mondial, bien devant Coca-Cola.
2007 : Pepsi innove avec le relancement en France de Pepsi Light, avec un packaging rose, entièrement ciblé féminin.

Marketing

En 1975, PepsiCo présente la campagne de vente « le défi Pepsi » où elle a établi un échantillon aveugle entre Pepsi-Cola et Coca-Cola, sa rivale. Pendant ces essais de dégustation à l’aveugle, la majorité des participants a sélectionné Pepsi comme meilleure des deux boissons.
En 2006, Pepsi lance une campagne d’affichage publicitaire où il faut allumer ses écouteurs pour entendre l'annonce (Music spot publicitaire). Voici en attendant le nouveau concept publicitaire qu'inaugure Pepsi au Canada dans les métros de Toronto et Vancouver.
En 2006 toujours, Pepsi rivalise d’imagination à quelques mois de la Coupe du Monde 2006, en Allemagne du 9 juin au 9 juillet 2006 et dont son rival Coca-Cola sera le partenaire officiel, en lançant sa campagne de « partenaire non officiel » du football. Pour cette occasion, Pepsi lance une bouteille de couleur or symbolisant la coupe du monde de football et un spot publicitaire mettant en scène une équipe de rêve (Dream Team), composée de Thierry Henry, David Beckham, Ronaldinho, Roberto Carlos… contre une équipe de danseurs bavarois.
Le groupe PepsiCo s'est très fortement diversifié au fil de ces dernières années, avec une volonté marketing de se tourner vers des produits "sains". Les autres marques du groupes sont entre autres : Doritos, Lay's, Benenuts, 3Ds, Quaker, Tropicana, Kas, Mirinda, Aquafina...

Types de Pepsi

Crystal Pepsi : Version claire de Pepsi, présentée en 1992 et vendue jusqu'en 1993.
Pepsi Diet : 1964 premier cola light.
Pepsi A-ha : Pepsi aromatisé au citron vendu en Inde.
Pepsi AM : Contenant plus de caféine par rapport a un Pepsi classique, il est lancé sur le marché comme boisson matinale.
Pepsi Blue : Pepsi coloré en bleu et ayant ne saveur de Framboise Bleues.
Pepsi Carnaval : Pepsi fruité tropical, disponible au Japon pendant une période limitée qui débuta à l’été 2006.
Pepsi Fire : Une variété aromatisée à la cannelle qui est vendue en Thaïlande, au Mexique, en Malaisie, et aux Philippines.
Pepsi Free : Présenté en 1982 par PepsiCo comme cola décaféiné, il est aujourd'hui vendu sous le nom de Pepsi décaféiné.
Pepsi Gold : Édition limitée colorée en or en tant qu'élément d'une promotion de la coupe du monde de 2006 de football. Distribué en France, en Thaïlande, en Roumanie, en Pologne, en Suède, au Danemark, en Norvège, en Jamaïque, au Liban, en Turquie, au Venezuela, en Malaisie. et en Algérie
Pepsi Light : Variété de Pepsi dont la recette est réduite en sucre.
Holiday Spice : Une édition limitée que la compagnie a commencé à vendre le 1er novembre 2004 aux États-Unis et au Canada pendant une période de huit semaines (il n'a pas été remis en vente depuis). Elle est aromatisée avec du gingembre et de la cannelle.
Pepsi Ice : Vendu en Thaïlande, en Malaisie, et aux Philippines.
Pepsi Lime : Présenté sur le marché au printemps de 2005.
Pepsi Max : Variété "sans sucre", disponible en dehors des États-Unis.
Pepsi Max Cool Lemon : Aromatisé au citron.
Pepsi Max Cinnamon : Édition limitée de Noël 2005, à saveur de cannelle.
Pepsi Max Cino : (R-U - Pepsi Max avec du café)
Pepsi NEX : Un Pepsi sans calorie vendu seulement au Japon.
Pepsi Raging Raspberry
Pepsi Razzleberry
Pepsi Red : Un Pepsi rouge vendu au Japon.
Pepsi Samba : Pepsi aux saveurs tropicales.
Pepsi Strawberry Brust
Pepsi Tropical Chill
Pepsi Wild Cherry : Pepsi au goût de cerise.
Pepsi Vanilla : Vendu aux États-Unis en 2003, c'est la réponse de Pepsi au Coca-Cola vanille. Contient de l'extrait de vanille.
Pepsi Ice Cream : Vendu en Russie.
Pepsi X : Contant plus de caféine que le Pepsi Classique, le Pepsi X a une saveur unique et une teinte rougeâtre. Il est vendu dans le monde entier.
Pepsi Jazz : Pepsi diet a saveur de crème caramel.
Pepsi Blue Hawaii : Pepsi au saveur d'ananas et de citron vendu au Japon depuis l'été 2008.

Formats disponibles en France

Plastique :

- Pet 50cl

- Pet 1L

- Pet 1L5

- Pet 2L

Canette :

- Can 15cl

- Can 33cl

Verre :

- Consigne 25cl

Pepsi au Québec

Suite à la participation de Claude Meunier dans la publicité du défi Pepsi, les ventes de la marque au Québec vinrent surpasser celles de Coca-Cola.De cet évènement est né le slogan "Ici, c'est Pepsi" et la réponse de leur rival: "Partout dans le monde, c'est Coke"

Polémique

En 2003 et encore en 2006, le Centre pour la Science et l'environnement (CSE), une organisation non gouvernementale de New Delhi a constaté que les boissons produites par des fabricants en Inde, y compris Pepsi et Coca-Cola, présentaient un niveau dangereusement élevé de pesticides dans leurs boissons. PepsiCo et Coca-Cola Company ont soutenu que leurs boissons étaient sûres pour la consommation et ont annoncé que les niveaux de pesticide dans leurs produits étaient inférieurs à ceux de produits de consommation courante tels que le thé, les fruits ou les produits laitiers. Dans l'Etat indien du Kerala, la vente et la production de Pepsi-Cola ainsi que d'autres boissons non alcoolisées, ont été interdites. Cinq autres Etats indiens ont annoncé des interdictions partielles de boissons dans les écoles, les universités et les hôpitaux. Le vendredi 22 septembre 2006, la Cour suprême du Kerala a levé cette interdiction considérant que seul le gouvernement fédéral était habilité à interdire la commercialisation de produits alimentaires.

Perle

Les perles sont de petites billes, généralement de couleur blanche, créées par certains mollusques, principalement les huîtres. Quand un objet irritant passe à l'intérieur de la coquille, l'animal réagit en entourant l'objet d'une couche de carbonate de calcium CaCO3 sous la forme d'aragonite ou de calcite. Ce mélange est appelé nacre.
Autrefois uniquement obtenues par le hasard, les perles font aujourd'hui l'objet d'une culture (perliculture). Elle a été mise au point par les Japonais du début du XXe siècle aux années 1970. Depuis, le secret de leur technique s'est répandu dans tout les archipels de l'océan Pacifique, et la Polynésie française est le principal producteur.

Biochimie

La nacre est un carbonate de calcium cristallisé sous forme orthorhombique (maille parallélépipédique) formant des cristaux d'aragonite. Ces cristaux se forment sur un substrat de protéines et de sucres complexes qui lui confère une grande solidité. Il s'agit, de fait, d'une bio-minéralisation, qui peut servir de mécanisme de défense vis-à-vis de l'intrusion d'un corps étranger[1].
La qualité esthétique de la perle dépend de l'épaisseur de la nacre (plus importante lorsque la perle est naturelle) mais aussi de la régularité de la cristallisation. Sa coloration est probablement multifactorielle (par ex. race et nutrition de l'huitre).

Joaillerie

Les perles sont utilisées pour confectionner des bijoux depuis l'Antiquité ; elles étaient appelées les larmes d'Aphrodite. Les familles romaines qui en avaient les moyens achetaient à leurs filles une ou deux perles chaque année, afin qu'elles aient un collier complet à leur majorité.
Elles doivent leur brillance iridescente (proche de l'arc-en-ciel) à la réflexion et à la réfraction des couches superficielles translucides de nacre. La brillance est d'autant plus fine que les couches sont plus fines et nombreuses.
Les perles sont souvent blanches, parfois avec une teinte crème ou rose, mais peuvent être teintées en jaune, vert, bleu, marron ou noir. Les perles noires sont très chères car très rares ; leur production augmente toutefois sensiblement, notamment en provenance de Polynésie.
La valeur des perles est déterminée par leur brillance, leur couleur, leur taille, et leur symétrie. La brillance est le plus important des critères pour juger de la qualité d'une perle, surtout pour les joailliers, mais plus la perle est grosse, plus elle se vend cher. Les grosses perles parfaitement rondes sont très rares, et très recherchées pour des colliers à plusieurs rangs.
Les perles sont divisées en huit formes de base : rondes, semi-rondes, bouton, larme, poire, ovale, baroque (irrégulière), et baguée. Les perles parfaitement rondes sont les plus rares et les plus chères, et montées sur des colliers, ou de simples rangs de perles. Les perles en forme de larmes sont plus utilisées en pendants (d'oreilles ou de cou) ; les perles irrégulières sont le plus souvent utilisées dans des colliers ou des pièces de joaillerie où la forme irrégulière peut être cachée, et laisser croire à une perle parfaitement ronde. Les perles bouton sont légèrement aplaties autour de la perle, et peuvent être utilisées pour des colliers, ou pour des pendants ou des boucles d'oreille, où la partie arrière de la boucle est cachée, ce qui permet de laisser croire à une perle plus grosse et ronde. Les perles en larme et en poire sont utilisées dans les boucles d'oreille, ou comme perle centrale du collier. Les perles baroques, totalement irrégulières, ont parfois une forme intéressante qui permet de les monter en collier. Les perles baguées sont caractérisées par les arêtes concentriques autour du corps de la perle.
Les perles sont pesées en grains ; un grain de joaillier vaut 0,05 grammes (avant la Révolution française, 0,053 grammes). Il y a 75 grains dans un momme (3,75 grammes).

Culture des perles

Les premiers essais de culture des perles sont anciens : les Chinois introduisaient des statuettes de Bouddha dans les huîtres en guise de nucléus, les Araméens de petites figurines en terre cuite représentant des animaux[réf. nécessaire]. Le Suédois Carl von Linné et un Français font des essais, mais ce sont les Japonais To Kichi Nishikawa, Tatsuhei Mise et surtout Kokichi Mikimoto (1858-1954) qui réussissent à mettre la technique au point, et en font une industrie.
Beaucoup d'huîtres meurent après la greffe : environ dix pour cent immédiatement, et dix pour cent dans les deux ans. Un tiers des huîtres rejettent le nucléus et la nacre sécrétée par le greffon forme alors un keshi (graine de pavot en japonais), une sorte de perle manquée. Un cinquième des huîtres greffées produisent une perle inutilisable. Sur les trente pour cent de greffons donnant une perle utilisable, seul un pour cent font des perles parfaites.
Dans certaines variétés d'huîtres, on pose un noyau contre la coquille : c'est le mabé, une demi-perle enchâssée dans de la nacre. C'est Coco Chanel qui rendit ces mabés « populaires », montés en boucles d'oreille.

Perles d'Akoya

Ce sont les perles de culture de tradition japonaise (mais il commence à s'en produire plus en Chine). Elles sont obtenues depuis plus d'un siècle par introduction d'un greffon dans des huîtres de mer, et font entre 2 et 9 mm de diamètre. Elles sont naturellement jaunes, vertes et crèmes, mais sont retraitées pour devenir champagne, blanches ou argentées.

Perles d'Australie (ou des Mers du Sud)

Elles sont parmi les plus solides et les plus grosses (le record est détenu par une perle de près de 3 centimètres de diamètre). Elles aussi obtenues selon la technique japonaise, et ont une grande variété de teintes (plus foncées en Australie et dans le Pacifique). (Variété Pinctada Maxima).

Perle de Tahiti, Mabé et Keshi

La culture des perles produites par la variété margaritifera de Polynésie a fait l'objet d'essais depuis les années 20, mais c'est à partir de 1965, et grâce à l'aide de spécialistes japonais, qu'elle s'est vraiment développée. La perliculture constitue aujourd'hui une activité importante en Polynésie française, pratiquée dans les fermes perlières.
Les huîtres de Polynésie, variété Pinctada margaritafera, forment des perles dites "perles noires de Tahiti", qui est une AOC, dont les tons nacrés varient du vert à des colories plus sombres ou plus clairs, en passant par des teintes tirant vers le violet. Le Japon en est le principal marché de consommateur.
Lors de la greffe, la poche reproductrice de l'huître est incisée pour y déposer un petit morceau du manteau d'une autre huître. Les cellules issus de ce greffon de manteau se développent ensuite et tapissent la poche reproductrice. Ce sont ces cellules qui sécrète la nacre qui forme habituellement la coquille. En même temps que ce greffon, un petit nucléus sphérique est introduit, généralement un morceau de coquillage, qui sert de noyau aux sécrétions du greffon qui forme plus tard une perle. Certains barèmes de qualités fixent que le nucléus devrait être recouvert d'une couche de nacre d'un minimum de 0,8 mm. Les taux de mortalité après greffes varient en fonction des exploitations et de l'expérience du greffeur, mais des taux de réussite habituels tournent aux alentours de 25 à 30 %.
Historiquement, des greffeurs Japonais étaient engagés lors des courtes périodes de greffe. Protégeant le secret de leurs techniques, ils entouraient leur travail de précautions, mais ces techniques furent néanmoins apprises par des Polynésiens. Il existe maintenant de nombreux greffeurs autochtones, et une école de greffe forme aujourd'hui de jeunes Polynésiens. Des greffeurs originaires de Chine, moins cher que leur confrères japonais, sont également régulièrement engagés.

Perles d'eau douce (ou de Chine)

Elles sont cultivées depuis le XIIIe siècle en Chine, par l'introduction de boue ou de bois, ou de perles ratées, dans des moules d'eau douce. Les qualités sont très variables, de laiteuse ou même sans éclat à brillante. Les tailles obtenues varient entre 2 et 13 mm de diamètre. La production annuelle atteint 800 tonnes.
Les perles d'eau douce ont connu une grande popularité grâce à leur variété en couleur et forme, à leur abondance et à leur prix très intéressant. Leur taille varie en général de 2 à 13 mm. On en trouve des ternes, des laiteuses, d'autres qui ont un poli soyeux d'autre encore qui sont brillantes.

Jeux olympiques d'été de 2008

Les Jeux olympiques d'été de 2008 (sinogrammes simplifiés : 2008年北京夏季奥运会, sinogrammes traditionnels : 2008年夏季奧林匹克運動會, pinyin : 2008 nián Běijīng Xiàjì Àolínpǐkè Yùndònghuì), connus aussi sous le nom de Jeux de la XXIXe Olympiade, ont lieu à Pékin (Beijing en mandarin) et dans six autres villes chinoises (cf. infra), en République populaire de Chine, du 8 au 24 août 2008.
La cérémonie d’ouverture de ces Jeux a débuté à 8 heures 08 du soir heure locale (fuseau horaire UTC+8), soit 2008-08-08 20:08:00 (8:08 PM) +08:00, le huit étant un symbole de prospérité et d’infini dans la culture chinoise).
Certaines épreuves se déroulent en dehors de la capitale chinoise : celles de voile se déroulent à Qingdao, à 690 km de Pékin, des matchs de football ont lieu à Tianjin, Shanghai et Qinhuangdao et les épreuves de sports équestres se tiennent à Hong Kong.
Pékin a été élue parmi cinq villes candidates par le CIO le 13 juillet 2001. Le CIO, sous la présidence de Juan Antonio Samaranch, était favorable à ce que le pays le plus peuplé au monde, accueille les Jeux olympiques — malgré des voix rappelant le problème des droits de l'Homme en Chine.
Les Jeux ont été marqués notamment par les performances exceptionnelles du nageur Michael Phelps qui a remporté huit médailles d'or, battant le record détenu précédemment par Mark Spitz avec sept médailles d'or lors des Jeux de 1972, et de l'athlète jamaïquain Usain Bolt qui a remporté les 100 m et 200 m en battant à chaque fois le record du monde, respectivement en 9 s 69 et 19 s 30

Sélection de la ville hôte

Le Comité international olympique confie l’organisation des Jeux olympiques d’été de 2008 à la ville de Pékin lors de la 112e session du 13 juillet 2001 à Moscou. Elle devance après le second tour de scrutin les villes de Toronto, Paris et Istanbul. Osaka, cinquième finaliste est éliminée dès le premier tour. Cinq autres villes posèrent leur candidature mais ne furent pas retenues dans la liste finale : Bangkok, Le Caire, La Havane, Kuala Lumpur, et Séville.
La Chine est désignée pour la première fois pays hôte des Jeux olympiques. En 1993, Pékin avait manqué l'organisation des jeux de l'an 2000, face à Sydney par 43 voix à 45.

Sites des compétitions

Les Jeux de Pékin se déroulent sur 37 sites de compétition parmi lesquels douze sont entièrement nouveaux, onze ont été rénovés, huit sont temporaires et le reste est situé hors de la capitale chinoise (Hong Kong pour l'équitation, Qingdao pour la voile et les différents stades de football). Sur ces sites, se déroulent sur 18 jours de compétition, 302 épreuves dans 28 sports déclinés en 38 disciplines, ce qui représente 623 sessions de compétition en tout. Le 8 juillet 2005, le CIO confirma que les épreuves équestres auraient lieu à Hong Kong, les compétitions nautiques à Qingdao dans la province de Shandong sur la mer Jaune. Des matchs de football se déroulent également à Shanghai, Qinhuangdao, Tianjin et Shenyang.
Les plus grandes œuvres architecturales sont le Stade national de Pékin ou « nid d'oiseau », et le Centre national de natation ou « cube d'eau », construits côte à côte au sein du Parc olympique. Parmi les autres nouveaux sites figurent le Palais national omnisports, le Palais omnisports de Wukesong, le Vélodrome de Laoshan et le Parc aquatique olympique de Shunyi.
Le village olympique, d'une superficie de 66 hectares, est situé au nord du Parc olympique. Il accueille durant les jeux 17 200 athlètes et officiels. Son ouverture officielle est programmée pour le 27 juillet 2008. Des chantiers d'envergure ont été entrepris dans le domaine des transports. Le métro, les routes et l'Aéroport de Pékin ont subi des rénovations pour ces Jeux olympiques. Plus de 300 000 maisons ont été démolies et la plupart de leurs habitants relogés aux environs de Pékin pour la préparation des jeux.

Logo

Le logo des Jeux olympiques de Pékin est dévoilé officiellement le 3 août 2003 lors d'une cérémonie au Temple du Ciel organisée par le Comité d'organisation des Jeux de la XXIXe Olympiade de Pékin (abrégé BOCOG pour Beijing Organizing Committee for the Games of the XXIX Olympiad en anglais). En présence de plus de 2000 personnes triées sur le volet, du président de la Commission de coordination du CIO Hein Verbruggen, le président du Comité permanent de l’Assemblée nationale populaire Wu Bangguo a présenté l'emblème de la compétition intitulé Pékin dansant .
Ce logo officiel représente un sceau chinois rouge sur lequel figure le caractère Jing (京, de 北京 / Pékin / Beijing), signifiant capitale, stylisé en homme dansant. Le rouge du sceau, qui rappelle l'héritage historique et politique chinois, est associé aux cinq anneaux multicolores du drapeau olympique, symbole de l'universalisme du mouvement olympique. Au centre figure l'inscription calligraphiée en anglais Beijing 2008 soulignant l'emprise de la langue dans l'univers olympique et la communication.
Dans une vidéo diffusée au cours de la cérémonie, le président du CIO Jacques Rogge salue cet emblème comme un des symboles les plus importants de l'histoire olympique mais représente également l'espoir de réussite des Jeux de Pékin. En mars 2003, le Comité international olympique avait approuvé le logo officiel proposé par le Comité d'organisation.

Mascotte olympique

Les mascottes officielles des Jeux olympiques d’été de 2008 à Pékin sont les fuwa (福娃 Fúwá - enfant de bonne fortune). Elles ont été présentées le 11 novembre 2005 par la Société nationale des études littéraires classiques chinoises, marquant ainsi le 1000e jour précédant l'ouverture des jeux.
Les fuwa sont au nombre de cinq : Bèibei (贝贝), Jīngjing (晶晶), Huānhuan (欢欢), Yíngying (迎迎) et Nīni (妮妮). En reprenant la première syllabe de chaque nom, on obtient une prononciation proche de « 北京欢迎你 - Běijīng huānyíng ni », c'est-à-dire « Bienvenue à Pékin ». Chacun des cinq fuwa représente une couleur olympique.

Slogan

Le 26 juin 2005, Le Comité Olympique de Pékin 2008 annonce que le slogan pour les Jeux olympiques de 2008 est « Un monde, un rêve » (anglais : One World, One Dream ; chinois : 同一个世界同一个梦想). Le slogan invite le monde entier à se joindre à l'esprit olympique et à construire un avenir meilleur pour l'humanité. Il a été choisi parmi plus de 210 000 propositions présentées dans le monde entier.

Musique

La chanson Beijing huanying ni (《北京欢迎你》, Běijīng huānyíng ni, « Pékin te souhaite la bienvenue »), est la chanson officielle d'accueil des J.O. Elle est interprétée par des célébrités du monde chinois, venues des quatre coins de la Chine. Une autre chanson autour du thème des Jeux olympiques a également été écrite, We Are Ready (Nous sommes prêts en anglais), pour rappeler que la Chine était prête à accueillir les Jeux olympiques.

7 ไอเดียหัดออมเงิน

พอใจสิ่งที่มีอยู่

ดอนแนะนำให้ใช้ความรู้สึกรักศักดิ์ศรี ภูมิใจในความเป็นตัวของตัวเอง เป็นนิสัยกับความรู้สึกที่สร้างภูมิคุ้มกันโรคฟุ่มเฟือยไม่ออมเงินได้อย่างน่าอัศจรรย์ และเป็นภูมิคุ้มกันที่จะช่วยผลักดันให้คุณมีวินัยเดินตามงบใช้จ่าย พร้อมกับออมเงินได้มากขึ้น และจ่ายน้อยลงอย่างไม่รู้ตัว
“ขอให้คิดถึงความจำเป็นและความเพียงพอ ตัวอย่างเช่น โซฟารับแขกหรือใช้นั่งที่คุณมีอยู่ดูแล้วคล้ายกับโซฟาทั่วไปไม่สวยหรู แต่ถ้าโซฟายังใช้ได้ดี โดยไม่จำเป็นต้องใช้บัตรเครดิตซื้อใหม่ หรือด้วยเหตุผลที่ไม่เข้าท่าเพียงหวังให้คนอื่นออกปากชม เพราะความเพียงพอหรือรู้สึกพอ จะช่วยให้คุณไม่อยากจ่าย หันมาออมเงินแทน” ดอนให้คำแนะนำ
ดอนย้ำว่าให้รู้สึกผ่อนคลายกับตัวเอง รักตัวเองในสิ่งที่มีอยู่และเป็นอยู่ ขอให้พยายามเตือนใจตัวเองเสมอ หากเกิดความอยากได้อยากมีว่า การซื้อสิ่งของเครื่องใช้ต่างๆ เกินความจำเป็น มีแต่จะก่อหนี้ ไม่ได้ช่วยคุณออมเงินได้เลย

สนุกออมจากงานอดิเรก

คนที่มีงานอดิเรก หรือกิจกรรมยามว่าง ไม่ว่าจะเป็นการถ่ายรูป การเย็บปักถักร้อย การเขียนหรืองานเกี่ยวกับการซ่อมบำรุงรถยนต์ ดอนแนะนำว่าขอให้ใช้ความชื่นชอบส่วนตัวให้เป็นประโยชน์ แม้ว่าความชอบต้องใช้เวลาและพัฒนาการในการฝึกฝนก็ตาม
แต่ความพยายามบวกความมุ่งมั่นตั้งใจ ได้ทำในสิ่งที่ตัวเองชอบเป็นพื้นฐานอยู่แล้ว จะช่วยคุณได้ไม่ช้าก็เร็ว ให้สามารถใช้พรสวรรค์กับความชอบในงานอดิเรก เป็นทางเลือกทำรายได้เข้ากระเป๋าเป็นเงินออม นอกเหนือจากรายได้จากงานประจำที่ทำอยู่ ก็เป็นได้ในอนาคต

ช่วยเหลือผู้ลำบากกว่า

ลองใช้เวลาว่างเป็นอาสาสมัครช่วยเหลือผู้ด้อยโอกาสกว่าตัวเอง เป็นอีกความคิดหนึ่ง ที่ดอนเชื่อว่าจะช่วยให้คุณรู้จักการใช้ชีวิตแบบพอเพียง และไม่ประมาทที่จะเก็บหอมรอมริบไว้ยามแก่เฒ่า
การช่วยเหลือผู้ตกทุกข์ได้ยาก และช่วยคนอื่นที่ไม่มีโอกาสได้รับความสุขสบายอย่างที่คุณได้รับ ยังช่วยกระตุ้นให้จิตใจของคุณซึ่งเป็นผู้ให้ความช่วยเหลือ ไม่คิดฟุ้งเฟ้ออวดร่ำอวดรวยในสังคม
การช่วยเหลือผู้อื่นนั้น ดอนย้ำว่าไม่จำเป็นต้องทำอะไรมากมายให้ยุ่งยาก หรือเสียเงินมากมายเกินสถานะตัวเอง เพียงร่วมกับคนอื่นๆ ให้ทุนสร้างที่พักพิง หรือทำอาหารดีต่อสุขภาพแจกจ่ายให้ผู้อดอยากไม่มีจะกิน ง่ายเท่านี้จะค่อยบ่มเพาะความคิด ให้ตัวเองรู้จักอดออม เพียงพอและแบ่งปัน

รู้จักบอกปัดบ้าง

ไอเดียนี้ดอนอยากให้ปรับนิสัยความเป็นคนตรงให้ยืดหยุ่นไปตามสถานการณ์ทางการเงิน หรือเห็นแก่ประโยชน์ส่วนตนกับความเป็นอยู่พอเพียงของตัวเองบ้าง เพราะทุกคนมีสิทธิส่วนตัวที่จะเปลี่ยนแผนหรือเปลี่ยนใจไม่ทำอะไรก็ได้
ดอนแนะนำว่าหากคุณเคยมีพันธะ ช่วยเหลือให้ทุนอุดหนุนกิจกรรมใดที่เป็นการกุศลมาก่อน แต่เมื่อการช่วยเหลือนั้นๆ ไม่ทำให้สภาพคล่องทางการเงินของคุณดีขึ้น หรือไม่ยืดหยุ่นพอที่จะเก็บหอมรอมริบได้บ้าง ขอให้ยอมรับสภาพของตัวเอง ที่ไม่สามารถแบ่งปันหรือให้ความช่วยเหลือการเงิน แก่องค์กรการกุศลหรือผู้ลำบากกว่าในทันที

ลดทำกิจกรรมสิ้นเปลือง

เลี่ยงหรือลดที่จะเข้าสังคมทำกิจกรรมมากเกินไป จนทำให้ตัวเองกับครอบครัวยุ่งอยู่กับกิจกรรมล้นมือทั้งวัน ทำตัวกับจิตใจให้ว่างเปล่าและพักผ่อนเสียบ้าง ปล่อยให้รถจอดอยู่กับที่ ปิดทีวีกับหยุดนั่งหน้าจอคอมพิวเตอร์ท่องอินเทอร์เน็ตเสียบ้าง เพียงลดกิจกรรมสิ้นเปลืองพลังงานเหล่านี้ จะช่วยคุณออมหรือประหยัดเงินได้ไม่มากก็น้อย
ดอนกลับสนับสนุนให้ทุกคนในครอบครัว ได้พบปะพูดคุยรับประทานอาหารร่วมกัน หรือว่างๆเล่นเกมหรือกิจกรรมภายในครอบครัวสนุกด้วยกัน ควรกำหนดตารางเวลาให้หมดไปกับธุระนอกบ้านเพียง 1หรือ 2 วันก็พอ เพื่อลดความสับสนวุ่นวายอยู่กับงานและสังคมนอกบ้านช่วงวันทำงาน

ฝึกใช้เหตุผลก่อนช้อป

ดอนแนะนำนักช้อป หากต้องการเปลี่ยนนิสัยให้เป็นคนออมอย่างง่ายๆ สามารถทำได้ด้วยการเตรียมจิตใจตัวเองให้พร้อม ก่อนเดินเข้าไปในศูนย์การค้า คิดให้ดีก่อนว่าจะซื้ออะไรและเพื่ออะไรบ้าง
หรือเมื่อคุณโชคดีได้เงินก้อนใหญ่ไปบริหาร ขอให้จินตนาการไว้ล่วงหน้า และคิดถึงเหตุกับผลก่อนว่าคุณจะรับผิดชอบจัดการกับเงินที่มีอยู่ ภายใต้สถานการณ์ข้างหน้าที่มีแต่ความไม่แน่นอนอย่างไร และตัดสินใจใช้หรือบริหารเงินให้ดีได้อย่างไร

มีใจเอื้อเฟือเผื่อแผ่

ไอเดียสุดท้ายนี้ดอนเชื่อว่าไม่ยาก เพราะการเอื้อเฟ้อเผื่อแผ่เป็นนิสัยฝังเข้าไปในสายเลือดของคนไทยอยู่แล้ว ดอนเชื่อว่าการใช้แรงกายเข้าช่วยเหลือผู้ที่ต้องการความช่วยเหลือ นอกจากจะช่วยประหยัดทุนทรัพย์ของผู้ช่วยแล้ว ยังเป็นการปฏิบัติที่ดี และดีกว่าการให้ของขวัญหรูราคาแพงเสียอีก
ดอนยกตัวอย่างง่ายๆ และเป็นข้อเท็จจริงที่ว่า ผู้คนได้รับความช่วยเหลือในยามรถยนต์ของพวกเขามีปัญหา ถ้าคุณเป็นมีผู้ใจดีมีน้ำใจ มีความรู้ในการซ่อมแซมรถเข้ามาช่วย ย่อมทำให้ผู้รับความช่วยเหลือมีความสุขไม่ต้องสิ้นเปลืองหรือเสียเวลาเข้าอู่ซ่อม
การทาสีบ้านที่ใช้ทักษะง่ายๆ หากคุณทำได้จะช่วยเพื่อนบ้านรู้สึกดีกับคุณ เป็นการช่วยพวกเขาประหยัดรายจ่ายจ้างช่างทาสีไปได้ส่วนหนึ่ง ขณะเดียวกันเมื่อเพื่อนบ้านมีน้ำใจช่วยดูแลลูกๆ ของคุณ ในช่วงเวลาสั้นเพียง 1-2 ชั่วโมง ถือเป็นการช่วยเหลือต่างตอบแทนช่วยคุณประหยัดเงินค่าจ้างพี่เลี้ยงหรือค่าบริการรับดูแลเด็กเล็กได้

ระเบิดเวลาเรื่องเขาพระวิหาร

โดย : วารสาร เมืองโบราณ MuangBoran Journal ศรีศักร วัลลิโภดม

ทุกวันนี้ ตามเขตชายแดน โดยเฉพาะระหว่างประเทศไทยกับประเทศกัมพูชาบนเทือกเขาพนมดงเร็ก มีกับระเบิดที่ยังไม่ได้กู้อยู่อีกมาก พร้อมกับระเบิดเวลา ที่จะทำให้เกิดความขัดแย้งขึ้นได้เสมอ โดยเฉพาะเมื่อใดที่มีปัญหาเกี่ยวกับผลประโยชน์ทางการเมืองและเศรษฐกิจ ระเบิดเวลานี้ ตั้งขึ้นโดยมหาอำนาจนักล่าอาณานิคมที่เข้ามาเป็นใหญ่ในอินโดจีน ที่นอกจากทำลายประเพณีการแบ่งดินแดนระหว่างแคว้นหรือระหว่างรัฐอันเป็นที่ยอมรับร่วมกัน มาเป็นการขีดเส้นเขตแดน (border) อย่างชนิดแยกสีอะไรเป็นสีของใครแล้ว ยังสร้างความรู้ชุดใหม่ทางการเมืองการปกครองมาสนับสนุนอธิบายความชอบธรรมของการมีเขตแดน และการมีความเป็นชาติที่แตกต่างไปจากเดิมด้วย นั่นคือ แต่ก่อนๆ บรรดาบ้านเมืองที่อยู่ร่วมกันในภูมิภาคพื้นแผ่นดินของเอเชียตะวันออกเฉียงใต้นี้ แม้ว่าจะรู้ความแตกต่างระหว่างกันในด้านแว่นแคว้น ขอบเขตอำนาจทางการเมือง และความแตกต่างระหว่างผู้คนทางชาติพันธุ์ก็ตาม ก็หาได้เป็นเรื่องใหญ่โตชนิดคอขาดบาดตายในเรื่องเขตแดนและความแตกต่างของชนชาติไม่ โดยเฉพาะบริเวณชายเขตและชายขอบ ที่มักกำหนดแบ่งดินแดนด้วยสิ่งที่เป็นสัญลักษณ์ (symbol) ไม่ใช่สิ่งที่เป็นเครื่องหมาย (sign) ที่เป็นรูปธรรม เช่น เส้นแบ่งเขตแดน (border) การแบ่งดินแดนที่เป็นการปกครองของแว่นแคว้นหรือรัฐ หรืออาณาจักร (kingdom) ที่เป็นเรื่องของสัญลักษณ์ที่เป็นนามธรรมนั้น เห็นได้จากการกำหนดสถานที่ใดสถานที่หนึ่ง อาจเป็นภูเขา ลักษณะภูมิประเทศที่มีความโดดเด่น ไม่ว่าจะเป็นต้นไม้ใหญ่ ป่า โค้งน้ำ ทุ่งกว้าง ที่ล้วนมีชื่อเฉพาะให้เป็นที่รับรู้ของผู้คนที่เดินทางผ่านไปมา แต่ที่สำคัญ ตำแหน่งที่กำหนดให้เป็นสัญลักษณ์นั้นมักสัมพันธ์กับอำนาจเหนือธรรมชาติ อันเป็นอำนาจศักดิ์สิทธิ์ที่มนุษย์หรือแม้แต่พระมหากษัตริย์ก็ยังทรงเกรงกลัว และทำการสักการะ สิ่งเหล่านี้เห็นได้จากการแยกดินแดนกัมพูชาที่เรียกว่าเขมรต่ำ ออกจากที่ราบสูงโคราช อันรู้จักกันในนามเขมรสูง คำว่า “เขมร” ในที่นี้หมายถึงชื่อของกลุ่มชาติพันธุ์ที่มีความสัมพันธ์กันทางภาษา เช่นที่เรียกว่ามอญ เขมร และมาเลย์ เป็นต้น หาใช่เรื่องของคนที่อยู่ในดินแดนการปกครองของรัฐหรืออาณาจักรไม่ เทือกเขาพนมดงเร็กที่แยกดินแดนที่ราบสูงออกจากที่ราบต่ำนั้น นับเป็นเส้นแบ่งเขตแดนตามธรรมชาติมาแต่โบราณ ซึ่งผู้คนที่ผ่านขึ้นลงตามช่องเขาได้กำหนดสัญลักษณ์การแบ่งเขตด้วยตำแหน่งศักดิ์สิทธิ์อันเป็นที่สถิตของอำนาจเหนือธรรมชาติ ที่คนไทยคนลาวเรียกว่า “ผีต้นน้ำ” โดยจะมีการสร้างสถานที่ศักดิ์สิทธิ์ให้ผู้คนได้ประกอบพิธีกรรมและสักการะ หลังการเปลี่ยนผ่านจากดินแดนหนึ่งไปยังอีกดินแดนหนึ่ง เหตุนี้ บนเทือกเขานี้จึงมีตำแหน่งที่เป็นสถานที่ศักดิ์สิทธิ์ของคนแต่ละยุคแต่ละสมัยสืบเนื่องกันเรื่อยมา เช่น ในสมัยก่อนประวัติศาสตร์ ก็กำหนดจากบริเวณเพิงผา หน้าผา หน้าถ้ำ ที่ผู้คนแลเห็นโดดเด่น และมีพื้นที่พอให้มาชุมนุมทำพิธีกรรมร่วมกันได้ เหตุนี้จึงมีการเขียนภาพสัญลักษณ์ที่เป็นมงคล เช่น ภาพมือแดง ภาพคน สัตว์ และพืช ให้เห็นเป็นปรากฏการณ์ แต่นักวิชาการส่วนใหญ่กลับให้ความสำคัญแก่ภาพเหล่านี้ในฐานะที่เป็นงานศิลปะ โดยเน้นศึกษาไปในทางที่เกี่ยวกับศิลปะเป็นสำคัญ พอมาถึงสมัยประวัติศาสตร์ เช่น สมัยทวารวดี ลพบุรี และสมัยต่อๆ มา ก็มีการสร้างพระเจดีย์ รอยพระพุทธบาท ศาลเทพเจ้า และรูปเคารพขึ้น อย่างเช่นบนเทือกเขาพนมดงเร็ก ปรากฏมีปราสาทตามช่องเขาตอนผ่านสันปันน้ำหลายแห่ง เช่น ปราสาทพระวิหาร ปราสาทตาเมือนธม ปราสาทไบแบก และจารึกของกษัตริย์จิตรเสนที่บริเวณต้นน้ำลำปลายมาศและนางรอง เป็นต้น บรรดาอำนาจเหนือธรรมชาติ ที่ปัจจุบันเรียกว่า “ผีต้นน้ำ” นี้แหละ ที่คนโบราณเชื่อว่าเป็นเจ้าของที่ดินและธรรมชาติทุกสิ่งทุกแห่งจากต้นน้ำไปถึงปลายน้ำ และเป็นผู้ดูแลชีวิตของผู้คนที่อยู่ตามลุ่มน้ำนั้นๆ เขาพระวิหารคือผาเขาที่ยื่นล้ำเข้าไปเหนือพื้นที่ราบต่ำ แลเห็นโดดเด่นจนคนโบราณเชื่อว่าเป็นที่สถิตของผีต้นน้ำ ผู้คนสมัยต่อมาเชื่อว่าเป็นที่สถิตของเทพเจ้าผู้ดูแลผู้คนจากต้นน้ำถึงปลายน้ำในเขตที่ราบสูงโคราช ซึ่งพัฒนาขึ้นเป็นบ้านเป็นเมือง ที่กษัตริย์กัมพูชา เช่น พระเจ้าสุริยวรมันที่ ๑ และสุริยวรมันที่ ๒ ต้องทรงกระทำการสักการะ จึงมีการสร้างปราสาทมาอย่างต่อเนื่อง การสร้างปราสาทหรือศาสนสถานใดๆ ก็ดี หาได้เป็นการแสดงเจตนารมณ์เพื่อแสดงอำนาจทางการเมืองเหนือผู้คนในดินแดนนั้นๆ ไม่ หากเป็นการสยบและให้เกียรติแก่อำนาจศักดิ์สิทธิ์ และการสร้างมิตรไมตรีกับผู้คนของดินแดนนั้นด้วย อาจนับเป็นกริยาบุญของบุคคลที่ปรารถนาเป็นจักรพรรดิราช อันเป็นเรื่องเฉพาะตนของพระมหากษัตริย์องค์นั้นๆ มากกว่า เพราะแท้จริงแล้ว บ้านเมืองและรัฐโบราณในภูมิภาคนี้ ไม่ว่าเขมร ไทย ลาว พม่า เวียดนาม บรรดารัฐใหญ่ๆ ที่เกิดขึ้นหาได้มีรัฐรวมศูนย์ (centralized state) ที่มีโครงสร้างเป็นราชอาณาจักรแบบจักรภพอังกฤษ หรือประเทศใหญ่ๆ ในสมัยคริสต์ศตวรรษที่ ๑๙ ของยุโรปไม่ หากเป็นระบบมณฑล (mandala) ตามประเพณีการปกครองของอินเดีย คือเป็นเครือข่ายของรัฐใหญ่น้อยที่ให้ความสำคัญกับพระมหากษัตริย์พระองค์ใดพระองค์หนึ่งจากรัฐใดรัฐหนึ่ง ที่เป็นที่เคารพและยกย่องของกษัตริย์ทั้งหลายให้เป็นประมุข ซึ่งอาจเรียกว่า “จักรพรรดิราช” หรือ “ราชาธิราช” ก็ได้ ในความเป็นจริงแล้ว พระมหากษัตริย์ที่เป็นประมุขของมณฑลหรืออาณาจักรนั้น มักทรงเป็นผู้ทำทานบารมี หรืออำนาจทางพระคุณมากกว่าพระเดช และเป็นผู้มีความสัมพันธ์ทางเครือญาติจากการแต่งงาน (กินดอง) กับบรรดากษัตริย์ที่เป็นเจ้าแคว้นทั้งหลายในเครือข่ายของมณฑล ฉะนั้น การเข้ามาบูรณะหรือสร้างปราสาทเขาพระวิหารนั้น หาได้เป็นกิริยาของการแสดงอำนาจราชศักดิ์ในการปกครองของกัมพูชาเหนือที่ราบสูงโคราชไม่ โครงสร้างทางการเมืองและสังคมของแว่นแคว้นที่เป็นมณฑลเช่นนี้ คือสิ่งที่มหาอำนาจนักล่าดินแดนเจตนาที่จะไม่นำพา มิหนำซ้ำยังนำเอาโครงสร้างการเมืองการปกครองแบบจักรภพของยุโรปเข้ามามอมเมาและครอบงำเจ้านาย ขุนนาง ตลอดจนปัญญาชนไทย เขมร พม่า และอื่นๆ ให้หลงใหลในความทันสมัยทันโลก เท่ากับบิดเบือนความเป็นจริงทางประวัติศาสตร์วัฒนธรรม การเมืองการปกครองที่ผู้คนในภูมิภาคนี้สัมพันธ์กันอย่างไม่เคยมีเส้นแบ่งเขตแดน (border) และการเป็นชาติ (nation) แบบชาติไทย ชาติเขมร ชาติลาว ชาติพม่า ที่เกิดการขัดแย้งในทุกวันนี้ การเสียเขาพระวิหารอันเป็นของผู้คนในดินแดนเขมรสูง หรือที่ราบสูงโคราช ตั้งแต่สมัยจอมพลสฤษดิ์ ธนะรัชต์ เป็นนายกรัฐมนตรีนั้น ก็คือการรู้ไม่เท่าทัน จนกระทั่งหลงตกอยู่ในหลุมพรางของชาติมหาอำนาจนี้ แถมยังกลายเป็นระเบิดเวลาให้ไทยต้องทะเลาะกับกัมพูชาอย่างไม่สิ้นสุดอีกด้วย วันนี้เลยต้องฉวยโอกาสมาเสนอข้อคิดเห็นที่อาจเป็นประโยชน์แก่คนที่เป็นปัญญาชนได้ขบคิดและทบทวน ดังนี้

เบื้องแรก มหาอำนาจถ่อยๆ ชาตินั้นในเวลานั้น เข้ามาทำการศึกษาความเป็นมาทางสังคมและวัฒนธรรมของผู้คนในภูมิภาคนี้ ทั้งด้านโบราณคดี (archaeological past) และด้านชาติพันธุ์วรรณา (ethnographical present) มาก่อนการแสดงอำนาจเข้าครอบงำและยึดครองดินแดน ทางไทยต้องการหลีกเลี่ยงการยึดครองด้วยการพัฒนาความรู้และความเจริญแบบอารยประเทศตามแบบตะวันตกให้เป็นที่ยอมรับ บุคคลชั้นนำของประเทศจึงคล้อยตามความรู้ ความคิดเห็น และเทคนิควิชาการตามตะวันตกเพื่อความทันสมัย (westernized) เลยทำให้เกิดวิชาประวัติศาสตร์โบราณคดีแบบประวัติศาสตร์ศิลปะ ที่มหาอำนาจชาตินั้นขุดหลุมดักไว้ ความรู้ทางประวัติศาสตร์โบราณคดีแบบประวัติศาสตร์ศิลปะนี่แหละ ที่ทำให้การสร้างประวัติศาสตร์การเมืองการปกครองของกัมพูชา (หรือเขมร) กับสยาม (หรือไทย) เป็นการปกครองแบบรัฐรวมศูนย์ (centralized state) ตามแบบจักรภพอังกฤษ

หลุมพรางทางความคิดและทฤษฎีเช่นนี้ร้ายนัก ตรงที่ทำให้ผู้นำทางปัญญาของไทยยอมรับว่า การที่มีศาสนสถานวัตถุแบบศิลปะลพบุรีหรือศิลปะขอมในประเทศไทย คือหลักฐานสำคัญที่แสดงว่ากัมพูชาสมัยเมืองพระนครเคยปกครองดินแดนสยามตั้งแต่ที่ราบสูงโคราช มายังที่ราบลุ่มน้ำเจ้าพระยาและภาคกลางมาก่อน ซึ่งหมายความว่าบ้านเมืองไทยและคนไทยเคยเป็นขี้ข้าขอมมาก่อน เบื้องต่อมา หลังจากการยอมรับรู้ในเรื่องแนวคิดทฤษฎีต่างๆ แล้ว ก็มาถึงเรื่องเทคนิคที่มหาอำนาจชาตินั้นใช้เป็นระเบิดเวลาที่จะทำให้ชาติประเทศต่างๆ ในภูมิภาคต้องขัดแย้งกันอย่างสืบเนื่อง นั่นก็คือการกำหนดเส้นเขตแดนแบ่งเขต (border) อย่างเป็นรูปธรรม มีทั้งหลักเขต และการระบุเส้นรุ้ง เส้นแวงไว้ในแผนที่ ทำให้แผนที่กลายเป็นทั้งหลักฐานและเครื่องมือที่สำคัญเพื่อใช้ตกลง หรือยืนยันอ้างสิทธิ์ตามกฎหมายที่ฝรั่งเป็นผู้สร้างขึ้น เรื่องการกำหนดเขตแดนและทำแผนที่เช่นนี้ รัฐบาลไทยสมัย ร.๕ – ร.๖ ก็อยากจะเรียนรู้ให้เท่ากับพวกฝรั่ง เพราะมีการศึกษาอบรมสร้างผู้รู้ผู้เชี่ยวชาญทางแผนที่ตามแบบฝรั่งกันอยู่ แต่ไม่ค่อยมีการออกไปปฏิบัติสร้างประสบการณ์และการริเริ่ม ผลที่ตามมาก็คือ อาจรู้เท่าฝรั่งได้ แต่ไม่ทัน เพราะในกรณีการกำหนดเขตแดนบนเทือกเขาพนมดงเร็ก โดยเฉพาะบริเวณเขาพระวิหารนั้น ฝรั่งที่เป็นเจ้าของประเทศกัมพูชาสมัยนั้นกำหนดให้ใช้สันปันน้ำ (watershed) เป็นเส้นแบ่งเขตแดนในปี ค.ศ. ๑๙๐๔ โดยขอให้ทางไทยส่งผู้แทนและเจ้าหน้าที่ไปร่วมสำรวจแบ่งเขตแดน ซึ่งก็นับว่าเป็นธรรมดี เพราะการใช้สันปันน้ำอันเป็นธรรมชาตินั้นเป็นสิ่งที่ยอมรับได้ แต่ทางไทยเองกลับประมาทและหละหลวม ไม่ส่งผู้แทนและเจ้าหน้าที่ไปร่วมสำรวจ ทำแผนที่ ปล่อยให้ฝรั่งเจ้าของประเทศกัมพูชาดำเนินการแต่ฝ่ายเดียว ฝรั่งถ่อยโคตรโกงจึงกำหนดเอาบริเวณปราสาทพระวิหารเข้าไปอยู่ในประเทศกัมพูชา ทั้งๆ ที่ขัดความเป็นจริงทางธรรมชาติของสันปันน้ำ เพราะบริเวณปราสาทพระวิหารตั้งแต่ลาดเชิงเขาจนถึงส่วนยอดที่เรียกว่าเป้ยตาดีนั้นล้วนอยู่ในเขตประเทศไทย ถ้าไม่เชื่อ ก็ลองเอาน้ำราดลงบริเวณเป้ยตาดี แล้วดูว่าน้ำนั้นจะไหลลงที่ลุ่มต่ำประเทศเขมร หรือลงสู่ที่ราบสูงแอ่งโคราชของประเทศไทย เมื่อฝรั่งทำแผนที่เสร็จ ก็นำมาให้ทางฝ่ายไทยดูใน ค.ศ. ๑๙๐๗ ทางไทยก็ไม่คัดค้าน มิหนำซ้ำยังเซ็นรับรองความถูกต้องของแผนที่ชุดนี้เสียอีกด้วย แผนที่คือหลักฐานเอกสารทางกฎหมายที่ใช้ในการตัดสินคดีความ เมื่อทางไทยเซ็นรับรอง ก็เท่ากับยอมรับว่าเขาพระวิหารเป็นของกัมพูชาในการครอบครองของฝรั่งชาติดังกล่าวนั้นนั่นเอง แถมเมื่อมีการตัดสินคดีความในศาลโลก ทางฝรั่งยังได้อ้างภาพถ่ายครั้งที่สมเด็จฯ กรมพระยาดำรงราชานุภาพเสด็จไปร่วมถ่ายภาพกับเจ้าหน้าที่ฝ่ายของตนบนเขาพระวิหาร โดยที่มีธงชาติของตนปักอยู่เบื้องหลัง เท่ากับเป็นการยอมรับโดยดุษณีย์อยู่แล้ว แม้ว่าตอนนั้น สมเด็จฯ กรมพระยาดำรงราชานุภาพจะทรงเป็นเพียงอดีตเสนาบดีกระทรวงมหาดไทยไปแล้วก็ตาม แต่พระองค์ก็ยังทรงดำรงตำแหน่งนายกราชบัณฑิตยสภาอยู่ ซึ่งนับเป็นราชาในหมู่นักปราชญ์ราชบัณฑิตนั่นเอง เมื่อพูดถึงปราชญ์ในช่วงเวลาของคดีเขาพระวิหารในตอนนั้น ก็อยากจะขอเท้าความไปถึงความเห็นทางวิชาการของปราชญ์ทางประวัติศาสตร์โบราณคดีในครั้งนั้นว่า มีการแสดงความเห็นที่แตกต่างกันระหว่างปราชญ์สากลและปราชญ์ท้องถิ่น ปราชญ์สากลของสกุลดำรงราชานุภาพยอมรับว่าปราสาทพระวิหารสร้างโดยพระมหากษัตริย์ขอมกัมพูชาตามที่ปรากฏในศิลาจารึก แต่บอกว่าเป็นของสร้างเพื่อผู้คนในดินแดนที่ราบสูงโคราช เพราะปราสาทเขาพระวิหารหันหน้าลงฝั่งไทยมากกว่าหันไปทางเมืองพระนครในประเทศกัมพูชา แต่ปราชญ์ธรรมดาที่ให้ความสำคัญกับท้องถิ่นบอกว่า ในตำนานพื้นเมือง กษัตริย์ของคนท้องถิ่นเป็นผู้สร้างขึ้น และมีเจ้าพ่อเขาพระวิหารเป็นเจ้าของและเป็นผู้ดูแล แต่เผอิญตอนนั้นประวัติศาสตร์ท้องถิ่นไม่เป็นที่รู้จักหรือยอมรับ อีกทั้งถูกประณามว่าเชยและไร้สาระ เลยไม่มีผู้สนใจ ในขณะที่การเน้นและสนใจประวัติศาสตร์สากลแบบที่ฝรั่งสอนให้จำและให้เชื่อนั้น เป็นสิ่งที่นำพาไปสู่ประวัติศาสตร์รัฐ ประวัติศาสตร์ชาติ เลยทำให้ความเป็นประวัติศาสตร์ที่แท้จริง คือเรื่องของการเปลี่ยนแปลงทางสังคม การเมือง เศรษฐกิจ และวัฒนธรรมกลายเป็นภาพนิ่ง คือหลงเชื่อไปว่าดินแดนเขาพระวิหารและภาคกลางของไทยเป็นดินแดนที่ขอมเคยมาปกครองอยู่จริงๆ จนกระทั่งเดี๋ยวนี้ ยังมีนักวิชาการชาตินิยมทางฝ่ายกัมพูชาอ้างบ่อยๆ จากการพบศิลปะขอมและจารึกขอม ว่าถ้าพบ ณ ที่ใด ก็ให้ถือว่าพื้นที่อันเป็นแหล่งที่มาของศิลปกรรมและจารึกนั้นเคยเป็นดินแดนของกัมพูชามาก่อน ถ้ามีปราชญ์แบบขอม go inter แบบนี้มากๆ และยังคงอยู่อีกนานละก็ ไม่ช้าคงมีคดีฟ้องกันในศาลโลกอีกว่า ดินแดนสยามซึ่งปัจจุบันเรียกว่าไทยแลนด์นั้น เคยเป็นของกษัตริย์วรมันแห่งกัมพูชาที่ย้อนหลังไปนับพันปี ส่วนผู้ที่เข้ามาทีหลังคือพวกโจรสยามที่ไม่มีสิทธิอันชอบธรรมแต่อย่างใด วิธีคิดแบบประวัติศาสตร์ชาติแบบรวมศูนย์และหยุดนิ่งเช่นนี้แหละ ที่กำลังพ่นพิษพ่นไฟอยู่ในสามจังหวัดชายแดนภาคใต้ทุกวันนี้

Link : ปราสาทเขาพระวิหาร จากวิกิพีเดีย สารานุกรมเสรี

dek-d.com

Paris Summit for the Mediterranean (July 13, 2008)Déclaration commune de M. Michel Sleimane, de l’Emir du Qatar, de M. Bachar Al Assad et de M. Nicolas Sarkozy à l’Elysée (13/07/08) © F. de la Mure/MAEE

The northern and southern Mediterranean nations share interests but above all else they share a common destiny. Consequently, we are compelled to find the necessary means to take up our common challenges together. That is the ambition of the Union for the Mediterranean project.

www.dek-d.com

ที่มาของชื่อผลไม้--ขำขำ

สมัยโบราณกาลนานมาแล้ว

มีฝรั่งมาที่เมืองไทย

(ว่ากันว่าเป็นรุ่นๆเดียวกับโคลัมบัส)

ก็ได้มาเที่ยวตลาดผลไม้ ฝรั่งก็มาดูที่กล้วยก่อนอื่น

แล้วฝรั่งถามแม่ค้าว่า \"What is this ? \

" แม่ค้าไม่รู้ภาษาอังกฤษ จึงไม่ได้ตอบอะไร

ฝรั่งเห็นดังนั้นจึงลองบีบกล้วยดู บังเอิญฝรั่งมือหนัก จึงบีบกล้วยเละ

แม่ค้าเห็นจึงร้องโวยวายว่า \" แบนแน่ๆ\"

ฝรั่งได้ฟังจึงร้องอ๋อแล้ว ก็บอกว่า \"Oh Banana !\"

หลังจากนั้น ฝรั่งก็มาชี้ที่มังคุดและถามว่า "Is this mango ? "

แม่ค้าชายไทยโกรธที่ทำกล้วยเละ จึงบอกไปว่า "แมงโกส้นTeen น่ะสิ"

ฝรั่งก็ร้องอ๋อ แล้วบอกว่า "Oh mangosteen"

แม่ค้าได้ด่าฝรั่งไปแล้ว ก็พอจะหายโกรธบ้าง

แต่พอ เหลือบไปเห็นฝรั่งเอามือที่เลอะกล้วยเละๆมาจับมะละกอ ซะเลอะเทอะ จึงยัวะมาก

พอดี๊พอดีที่ฝรั่งก็ถามขึ้นมาอีกว่า "What is this ? "

แม่ค้าไม่สนใจแล้ว แม่ค้าทำท่าจะหยิบสากขึ้นมา ด้วยต้องการจะตีหัวฝรั่ง

แต่มีคนตะโกนมาห้ามแม่ค้าว่า "ป้าๆอย่า.."

ฝรั่งได้ยินดังนั้นจึงนึกว่ามีคนบอกชื่อมะละกอ จึงร้อง "oh.. papaya"